Samen opvoeden

In 2009 heb ik 3 weken gereisd in de Filipijnen. Eén van de dingen waar ik niet omheen kan, is de straatcultuur. Alles gebeurde daar op straat. De huizen hadden een open karakter zodat binnen ook buiten was en andersom. Ik raakte regelmatig in gesprek met de locals daar. Ik trof groepjes meiden die buiten zaten om te ontspannen of omdat hun leven niet meer was dan dat. Die meiden waren van mijn leeftijd en hadden vaak al kinderen. We praatten over simpele dingen uit het leven. Hun kinderen speelden een beetje om ons heen. Wat me opviel was dat de meiden elkaars kinderen corrigeerden. In Nederland zou dit pas gebeuren als het echt uit de hand loopt. Daar was het een normale zaak om elkaar te helpen. Hier zag ik dat dit ook iets was dat een onderdeel is van de cultuur. Een cultuurcode dat iedereen elkaars kinderen in de gaten houdt. Dit hoeft niet in de wet te staan. Dit weten we van elkaar en dat mag dan ook.  

Kunnen wij iets veranderen aan onze eetcultuur?

Wat in Nederland hebben we dat we als collectief dragen? Waar we met z'n allen verantwoordelijk voor zijn en geen wet voor gemaakt is. Onze individualistische maatschappij wil juist zelf mogen denken en bepalen. Dat staat lijnrecht tegenover het collectief. Het collectief heeft één of meer gelijke gedachtes en het totaal kan worden gezien als één entiteit. Een collectief heeft ongeschreven regels die het gezicht vormen.

Ik struggle nog met de term collectief. Wellicht onjuist gebruikt. Collectief, community en cultuur hebben overlap qua betekenis. Ik denk dat dit in ieder geval over een collectieve gedachte gaat.

Collectief:

Als samenwerkingsverband is een collectief een groep mensen die gezamenlijk één of meerdere belangen nastreeft door middel van samenwerking. Een collectief concentreert zich over het algemeen op dit gezamenlijk belang.

Community:

Een community is een (soms online) plek waar een groep mensen met dezelfde interesses, normen of waarden bij elkaar komt. 

Cultuur:

Een cultuur iseen groep mensen met dezelfde waarden, normen en gewoonten.

Zou ik levenloos eten vanuit een collectieve gedachte uit de maatschappij kunnen werken? Kan ik een fictief collectief maken en hun ongeschreven regels bedenken? Is een collectieve gedachte het enige dat ons helpt om individuele discipline op te brengen? Is ons land hier te rijk voor? Hoe armer je bent als land hoe eerder je elkaar opzoekt om sterk te zijn als groep. Wij lossen hier zelf de dingen op. Alles is maakbaar en koopbaar.

Ik zou het idee levenloos eten meer in een context willen plaatsen. Misschien als 'oplossing', of als hypothese die verbeeld wordt maar ook is het interessant om op zoek te gaan naar vervreemding. 

Geoorloofd fatshaming

Ik ben van Chinese afkomst. Mijn ouders komen allebei uit Zuid-China. Ik heb drie zussen en één broer. We zijn allemaal opgegroeid in Nederland. Houden van voedsel uit Nederland en hebben een Nederlandse bouw. Wat is een Nederlandse bouw? Als je weet wat een Chinese bouw ( even een foto van internet gehaald...) is bestaat er ook een Nederlands bouw. 

Note: in de loop dan de jaren is er een hoop verander in Zuid - China ( regio Hong Kong) en zal wellicht deze bewering niet meer kloppen. In heb het 20 jaar geleden in ieder geval nog wel zo ervaren.

Vanaf het moment dat we in de groei raakten, vanaf de pubertijd, werd er regelmatig iets gezegd over ons postuur. Voor een Chinees waren we best lang en maar dus ook best dik. Dit hebben we niet zelf verzonnen. Dit werd letterlijk tegen ons gezegd. Als er familie of kennissen van onze ouders op bezoek kwamen gaven we elkaar geen hand of een knuffel maar kreeg je meteen te horen dat je dik was: "Zo, jij bent dik!"  Het was lastig om iets terug te zeggen want zij waren allemaal heel dun. Het kon zomaar 15 kilo schelen.

Gezonde eetcultuur

Wij vonden het maar raar dat je dat steeds te horen moest krijgen. In Nederland zouden we denken: "Hoe durf je!" of "bemoei je met je eigen zaken!" We kwamen er achter dat er in Hong Kong naast dat er de hele dag over lekker en gezond eten werd gepraat ook elkaars figuur en eetgewoonten werden besproken. Aan alles kun je merken dat eten belangrijk is daar. Wat je koopt, kookt en eet moet lekker en voedzaam zijn. Als je uit eten gaat, (dat doen Chinezen graag) moet het van goede kwaliteit zijn. Anders kan de zaak wel sluiten. Bewust zijn van gezond en lekker eten is een onderdeel van de cultuur, een gedragscode. Bij die code hoort dus ook bij dat je elkaar helpt om niet te veel te eten en dun te blijven. Er is een collectieve bewustzijn. Het is daarom doodnormaal dat je steeds tegen elkaar zegt dat je gezond moet eten en niet te dik moet worden.